Over slagerszakjes en een geisoleerde karbonade

Rond 1980 merkte Debora Meijers op dat het uiterlijk van de zakjes waarin ze haar vlees en vleeswaren bij de slager verpakt kreeg aan het veranderen was. Eerst waren er op de zakjes vaak lachende dieren afgebeeld of een dier met een worst om de nek. In de loop van de tijd verdwenen dit soort beelden. De naam van de slager werd prominenter, in plaats van de lachende dieren werden er stukken vlees op het zakje afgebeeld, zoals bij het zakje van Slagerij de Wildt. Steeds vaker stond er een ‘geïsoleerde karbonade’ op zoals Meijers het zelf noemt. Bovendien werden de zakjes steeds vaker van plastic.

Meijers vroeg zich af waar dat mee te maken zou kunnen hebben. Zelf denkt ze dat de verandering van de afbeeldingen op de slagerszakjes te maken heeft met een veranderende vleesconsumptie. Mensen willen geen gezicht bij hun stukje vlees en dus ook geen gezicht op het zakje waarin het verpakt zit. Vroeger hinger er bij de slagers hele beesten in de winkel; ook dat is nu niet meer het geval.

Als kunsthistorica probeert Meijers vaak te ontrafelen wat de betekenis is die achter een beeld schuilgaat of waarom dat beeld op dat moment gebruikt wordt en wat dat over de kunstenaar of de maatschappij waarin hij of zij leeft zegt. In plaats van te kijken naar schilderijen of tekeningen besloot ze een visuele analyse los te laten op de slagerszakjes. Ook in zoiets simpels als verpakkingsmateriaal zijn veranderingen in de maatschappij terug te lezen. Daarnaast vond Meijers het ook gewoon grappig om zo’n niet alledaagse verzameling aan te leggen, die bovendien een herinnering aan een vervlogen tijd is.

Ooit was er het plan een artikeltje te schrijven over haar verzameling. Daarvoor rubriceerde ze de zakjes op verschillende manieren: rustieke winkelpuien, schalen met vleeswaren, lachende biggen. Allerlei verschillende groepen konden er worden gemaakt. Het artikeltje is er nooit van gekomen. Midden jaren negentig kwam er een einde aan haar verzameldrift. Sindsdien liggen de zakjes op een stapeltje in haar kast. Meijers vraagt zich af wat ze er mee zal doen; zouden er instanties zijn die interesse hebben in haar verzameling?