Jantje van Alles: van petroleum tot suikergoed!

De hele winkel was +/- 50 vierkante meter en dat nog in tweeën gesplitst omdat glasplaten en ander gevaarlijk spul niet in de winkel kon.
Sterke drank verkocht hij niet! Dat verkocht Kaan op de hoek en hij, ”Jantje van alles” op nummer 3, de rest. Op twee hoog woonde mijn ouders met vier kinderen waarvan ik de oudste was en onze overbuur was de Oosterkerk.

Ome Karel was de eigenaar van de winkel sinds hij die in 1952 had overgenomen van mijnheer Smit. Mijnheer Smit stond s’ morgens om zeven uur met de cirkelzaag al boomstammen in blokjes te veranderen en voor de rest van de dag zat hij voor in de winkel met een bijltje op een stuk boomstam latjes te hakken om alle kachels in de buurt aan te kunnen maken.. Hij deed ze in een grauw papieren zakjes en stapelde hele bergen op langs de wand. Voor vijftien cent kon je zo’n zakje kopen. Ik heb heel wat zakjes helpen vullen. Ik heb er nooit iets voor gekregen. Mijn Moeder moest gewoon haar zakje hout betalen. Petroleum verkocht hij ook. Een vat met een pomp en als je met je kannetje kwam vulde hij het voor je. We waren eigenlijk blij dat die aardige Mijnheer Honing de zaak en later ook de eerste etage overnam .

Ome Karel, een man met altijd een praatje een complimentje en een knipoog, is altijd petroleum blijven verkopen en de zakjes hout heeft hij ook nog heel lang verkocht. Hij was geliefd bij al zijn klanten en kon vooral goed omgaan met de vrouwen die dan ook graag hun sigaretten en waspoeders bij hem kochten. Als je bijvoorbeeld een juspan nodig had kon hij die wel leveren. 'Om twee uur heb ik hem', zei hij dan en stuurde zijn vrouw of een kind dat niets te doen had op een fiets naar de groothandel Reesink op de Prins Hendrikkade. Met een bon kon je de bestelling dan ophalen om de hoek in de Uilenburgerstraat. Bij terugkomst kregen de kinderen een dotje en tegen oudere zei hij: 'Ik maak het wel met je'. Korting of zo.

Ome Karel had ook een zoon: Rob. Rob was een behoorlijk verwende jongen die op heel jonge leeftijd al een foto en een filmcamera bezat, waar hij veelvuldig gebruik van maakte. Het zolderkamertje, dat speciaal voor Rob was ingericht, had een racebaan waar niemand bij in de buurt mocht komen, behalve mijn jongere broer, die ongeveer van dezelfde leeftijd was. Rob bouwde hele forten van lucifertjes, met kop, die hij dan later in de fik stak om het te kunnen filmen. De lucifers verkocht zijn vader dus daaraan geen gebrek.

Ome Karel verkocht op een gegeven moment pvc electrabuizen omdat hoelahoep een rage was. Hij maakte ze ook zelf. Grote en kleine. Houtje erin spijkertje erdoor en klaar hoelahoep. Zelfs mijn moeder hoelahoepte voor de deur met mijn zusje. Reclame voor ome Karel. Rob, toen een jaar of zestien, filmde het.

Als ik van mijn werk kwam ging ik eerst naar ome Karel, altijd gezellig.
Gelukkig had ik geen aanleg voor dikte want de Marsrepen die ik daar at waren niet te tellen.

Toen ik in 1960 met mijn vriend dertienhonderd gulden in de voetbalpool won hebben we een Etna gasfornuis en een Dru pannenset besteld bij ome Karel voor als we getrouwd waren, over een jaar. Wat een vertrouwen!

Net als bij Mijnheer Smit hielp ik later ook ome Karel, maar dan met dotjes maken maar dat gebeurde s'avonds bij zijn vrouw aan tafel. Een cellofaantje, een theelepeltje zwart op wit en dichtdraaien.
Het cellofaan was zo dun dat als je het dotje in je mond deed er even later de smaak van zwart op wit doorheen kwam en het cellofaan heel dun en rekbaar werd: een uitvinding van ome Karel. Een succes bij alle kinderen, want kinderen waren er voldoende met een school meteen naast de winkel. Ik denk dat hij aan zijn snoepvitrines met enorme imponerende schuiframen voor kinderen, nog het meest heeft verdiend.
Al die kinderen stonden tussen de middag in de rij voor die vitrines en als de bel van school ging was ome Karel onverbiddelijk. 'En nu wegwezen!', riep hij dan.

Ome Karel Honing was de Jantje van Alles in eigen persoon. Hij had schilders, glaszetters en timmermannen tot zijn beschikking die bij ome Karel zelf de huiskamerramen veranderde van negen kleine raampjes naar een groot raam. Van de schoonheidscommissie moest ome Karel alles in de oude staat terug brengen, of alle ramen groot maken.
Hij zou Jantje van Alles niet geweest zijn als hij er geen winst in had gezien. Hij haalde mijn ouders en de buren boven ons over, om ook grote ramen te nemen. Hij schoot het voor en zij mochten in termijnen betalen. Het pand zag er weer aantrekkelijk uit: JANTJE VAN ALLES waardig.