Tandartsstoelen bij Borduur Boutique

Winter 1987-1988 zijn we verdrietig. Moeder is in november gestorven.
We zijn druk geweest met regelen en de winkel is open gebleven. Maart 1988 ga ik voor controle naar tandarts Noyer. Sinds kort zit hij in de Bijlmermeer want het ziekenfonds heeft de groepspraktijk in het Stamgebouw hoek Polderweg opgeheven. Alle tandartsen hebben een andere ruimte gevonden. Maar tandarts Hiemcke vriend van Noyer nog niet, vertelt hij als ik languit in de controlestoel lig. Hij vraagt hoe het Franco gaat. Mijn man Franco heeft mij niet weggebracht want hij is druk met de winkeletalages. Dan komt Noyer terug op het vorige onderwerp over zoekende tandartsen want ook tandarts Tandjung zoekt nog plek.

Hij zegt plotseling: “Wil je je winkel verkopen?” Mijn mond zou open gevallen zijn van verbazing ware het niet dat ik al met geopende mond daar lig. Zenuwachtig als altijd lig ik in die stoel en knik gelaten van ja. Hij herhaalt de vraag. Ik ben helemaal niet van plan om mijn winkel te verkopen, maar laat het zo. Hij stelt voor: “Ik bel ze en dan hoor je er van.” Thuis vertel ik met ongeloof in mijn stem het voorval aan Franco. Vervolgens ga ik op deze vrije maandagmiddag doodleuk naar de Dappermarkt en Franco maakt de etalages af en gaat de stoep vegen.

Er komt plotseling een mijnheer op hem af, die wijzend op de winkel, zegt: “Ik wil uw winkel kopen, uw hele winkel.” Nu valt de mond van Franco open. Vragen schieten door zijn hersens: Is het waar, wie is die man, wat gek. Maar in de avonduren overleggen we samen en tenslotte maken we een afspraak. Drie dagen en slapeloze nachten verder zitten wij en de twee tandartsen bij de notaris en zetten we plechtig onze handtekeningen. We zullen moeten wennen en uitverkoop houden, de hele winkel leeg verkopen want de winkel is verkocht. Twee maanden daarna worden de tandartsstoelen geïnstalleerd in de ex-Borduur Boutique.