Bakkerij Kapadokya

De oudste zoon was Simon Levy, geboren in Amsterdam in 1900 en zijn één jaar jongere zus Magdalena. Moeder Rachel Levy-Lopes Diaz was 63 toen de Duitsers Nederland bezetten. Gelukkig heeft ze niet meer mee hoeven maken dat zw uit haar huis gehaald werd. Ze stierf op 15 november 1942.

Ze had wel meegemaakt dat joden een J in hun persoonsbewijs (ID) kregen, ze droeg een gele ster op haar kleding en ze mocht geen niet-joden klanten hebben. Ze heeft niet meer mee hoeven maken hoe de joden uit hun huizen werden gehaald, op de trein naar Westerbork werden gezet en vandaar naar de concentratiekampen in Duitsland en Polen. Simon en Magdalena wel. Simon stierf in Auschwitz op 28 februari 1943. Magdalena in Sobibor op 23 juli 1943.

Nu zit er al weer jaren bakkerij Kapadokya van Mustafa Cinar. Hij wil graag de poster ophangen. Ook zijn vrouw Nuria die meestal achter de toonbank staat, vindt dat een goed idee. Achter de winkel is de bakkerij waar de hele dag door Turkse broden uit de oven komen. Ik probeer me voor te stellen hoe het was toen hier de familie Levy woonde. Waarschijnlijk woonden ze achter de winkel. Het pand is gebouwd als winkel. Dat is te zien op een bouwtekening uit 1902 in het stadsarchief. De plattegrond van het huis was zo: achter de winkel een alkoof (een heel klein slaapkamertje zonder ramen), de woonkamer en een keukentje. Dus waarschijnlijk sliepen Simon en Magdalena in de woonkamer. Dat was gebruikelijk bij veel gezinnen in die tijd. ‘Goed dat moeder dit niet mee hoeft te maken’, zullen ze wel vaak tegen elkaar gezegd hebben, toen ook zij het bevel kregen zich te melden voor arbeid in Duitsland.

Annemarie de Wildt april 2011