Gevels en uithangborden

Zo’n acht jaar geleden begon de aanpak van de Oude Indische Buurt. Woningbouwvereniging De Alliantie, eigenaar van veel panden in het projectgebied, investeerde flink in de wijk. De panden in de Javastraat, voor het grootste deel in particulier bezit, waren ook voor verbetering vatbaar. Huiseigenaren werden aangespoord hun panden op te knappen. Om eigenaren over de streep te trekken om op een hoger niveau te renoveren werd er subsidie voor verbetering van de uitstraling van de panden beschikbaar gesteld en was er voor de particuliere eigenaren een splitsingsquotum beschikbaar. Bewoners konden, mits bij grote overlast en zij dit wilden, uitgeplaatst worden. Stoelinga: “Hierdoor konden eigenaren hun bezit splitsen en verkopen. Door het aanbieden van koopwoningen werd het mogelijk een wooncarrière op te bouwen in de Indische Buurt”. Ook wist Stoelinga veel huiseigenaren ervan te overtuigen binnen deze regeling de kunststof kozijnen te vervangen door houten in de oorspronkelijke stijl, het terug brengen van de originele franse balkonhekjes en liefst ook nog pannen op de voordakschilden. Ondanks de recessie gaat het renoveren nog steeds door. Wel is het nu voor sommige eigenaren lastiger om de benodigde financiering rond te krijgen. Appartementen hier zijn zeer gewild en behouden naar het zich laat aanzien beter hun waarde dan in vergelijkbare Vogelaarwijken.

Winkelpanden in de plint

Naast woningen richt Stoelinga zich ook op de winkelpanden in de plint van de Javastraat. “Er is een aankomende bouwinspecteur aan het werk gezet om alle winkels in kaart te brengen en te kijken of de aanwezige reclameborden aan de pui ooit vergund zijn”. Met iedereen die in overtreding is wordt overlegd hoe de illegale situatie kan worden opgelost. Mocht dat niet lukken dan rest als uiterste dwangmiddel de “aanschrijving”. Hierbij kan het stadsdeel een dwangsom opleggen aan de overtreder. Het komt regelmatig voor dat winkeliers het hiermee niet eens zijn en bij het stadsdeel klagen over de bezwaren tegen hun gevelreclame. “We hebben een wethouder voor de openbare ruimte, Nevin Özütuk, en veel ondernemers gaan naar haar toe. Ik kom graag aan de wethouder uitleggen hoe het in elkaar zit.” Zowel de foto’s van de oude situatie als de ontwerpen voor nieuwe gevelreclames worden voorgelegd aan de welstandscommissie. Tegenwoordig moet voor een ontwerp een aanvraag worden ingediend voor een omgevingsvergunning.

De straat op

“Het was eerder nooit prioriteit bij de inspectie om dit aan te pakken. Iedere ondernemer deed maar wat. Wij combineerden het aanpakken van de puien, de constructie en zelfs de afwerking van de winkel.” Deze gecoördineerde aanpak was mogelijk dank zij allerlei subsidieregelingen. Via de Bedrijfs Stimulerings Regeling konden ondernemers 40% van de investering in de verbetering van hun zaak gesubsidieerd krijgen en in de Kansenzone Regeling was dat zelfs 50%. “Maar nu zijn de potten leeg”, verzucht John Stoelinga. Hij probeert zoveel mogelijk originele elementen te behouden. Regelmatig komen er mooie glas-in-loodraampjes tevoorschijn onder een betimmering. Hij probeert de eigenaar of winkelier te bewegen deze te restaureren. Sommigen zijn daar gevoeliger voor dan anderen. "Maar je moet er natuurlijk ook rekening mee houden dat winkeliers ook geld moeten verdienen en dus reclame willen maken. Dus proberen we altijd een voor iedereen aanvaardbare oplossing te vinden. Een van de best geslaagde verbeteringen qua uitstraling is de pui van de brillenwinkel Welch."
Stoelinga is niet de archetypische ambtenaar. Hij gaat liever de straat op om winkeliers te wijzen op de mogelijkheden dan vanachter zijn bureau een foldertje te sturen. “Dat werkt minder in deze straat. Zo nodig vullen we ook samen met hen de formulieren in voor de subsidieaanvraag en de vergunningaanvraag”.